Η τρελή..

Αν αφήσεις τον εαυτό σου τελείως ελεύθερο είναι σαν να υπάρχει μόνο το Τώρα. Και υπάρχει μόνο το Τώρα εμείς δεν το αντιλαμβανόμαστε έτσι. Μόνο αυτό υπάρχει και δυστυχώς μόνο αυτό δεν βλέπουμε.. Πώς κάτι τόσο απλό το κάνουμε τόσο σύνθετο? Να αφήνεις τον εαυτό σου τελείως ελεύθερο, χωρίς επικρίσεις, χωρίς σκέψεις για το ποιος είσαι, τι γίνεται γύρω σου, πως σε βλέπει ο κόσμος, αν είσαι καλός στη δουλειά σου, αν σε αγαπάει ο καλός/ή σου… Όλα αυτά που τρώνε τόση από την ενέργειά μας..Γιατί δεν το βλέπουμε απλά? Γιατί δεν ξεφορτώνουμε τον εαυτό μας από όλα αυτά τα βάρη που κουβαλάμε? Γιατί να τα κουβαλάμε? Δεν έχουμε φτιαχτεί γι’αυτά.. 

Και αν κανείς κοιτάξει μέσα του θα το καταλάβει..Θα καταλάβει ότι είμαστε από άλλη πάστα..Είμαστε όντα πνευματικά που έχουν μια ανθρώπινη εμπειρία..

Κάθομαι και κοιτάζω τα σύννεφα και με λένε τρελή … κάθομαι και επικοινωνώ με τα πουλιά και με λένε θεότρελη..θέλω ησυχία στην καθημερινότητά μου και με λένε ξενέρωτη.. μου φαίνονται όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας παράλογα και με λένε παράλογη!! Τι είναι παράλογο?? «Παρά των λόγων αυτών??» αυτών ποιών? Αυτών που θεωρούν λογικά να χρωστάνε όλοι λεφτά..λεφτά που δεν υπάρχουν ούτε υπήρχαν..και να αφήνουμε συνανθρώπους μας στην πείνα και στο κρύο.. Που αφήνουμε λαούς έτσι..που κάνουμε πολέμους, που δεν κοιτάμε ο ένας τον άλλον και δεν αναγνωρίζουμε ότι είμαστε το ίδιο πράγμα. Ακριβώς το ίδιο..η ίδια ουσία.. Όλους μας έφτιαξε το ίδιο πράγμα, είτε το πούμε Θεό, Αλλάχ, σύμπαν, πεδίο.. ότι και να είναι αυτό, όλους αυτό μας έφτιαξε. Και ποια η διαφορά? Όλοι θα φύγουμε από αυτόν τον πλανήτη, είτε έχουμε περισσότερα ή λιγότερα, είτε είμαστε όμορφοι ή άσχημοι, χοντροί ή αδύνατοι, πλούσιοι ή φτωχοί, διάσημοι ή άσημοι, δολοφόνοι ή θύματα, υλιστές ή πνευματικοί…  ότι ταμπέλα και να βάζουμε στους εαυτούς μας όλοι το ίδιο είμαστε. 

Πως λοιπόν αφήνουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς να υποφέρουν. Γιατί έχουμε επιλέξει να κοιτάζουμε άλλα πράγματα και όχι αυτά που έχουν νόημα, που έχουν ουσία..

Δεν μπορώ να καταλάβω πώς δεν σκέφτονται όλοι έτσι. Γιατί δεν πατάνε ένα pause στη ζωή τους να κοιτάξουν γύρω τους. Να δουν. Να δουν πραγματικά. Όχι με τα μάτια, με την καρδιά.  Τι άλλο μπορεί να έχει νόημα εκτός από την αγάπη?

Έχουμε μάθει να ζούμε συγκρίνοντας τον εαυτό μας με όλα..και όλους! «Ας κερδίσει ο καλύτερος.. ο πλουσιότερος..ο όμορφος..ο διάσημος» Πώς μπορεί κάποιος να είναι καλύτερος από εμένα, εφόσον όλοι χρειαζόμαστε για να ζήσουμε σε μια κοινωνία. Άλλο το κάνω τη δουλειά μου πολύ καλά, σε αυτό είμαι καλός αλλά υπάρχουν και άλλοι που είναι καλοί παντού..διαφορετικοί. Και όλοι είμαστε απαραίτητοι σε κάτι..όλοι συνδεδεμένοι με όλα και όλους.

Γιατί θεωρούν ότι ο τρόπος που κοιτάζω εγώ τον κόσμο είναι παράλογος.. 

Τι το παράλογο υπάρχει σε αυτά που σκέφτομαι και που λέω. Σε αυτά που νιώθω ότι έχουν νόημα και σε όλα τα υπόλοιπα υπάρχει ένα μεγάλο κενό.

Έχω αρχίσει και νιώθω ότι τίποτα τελικά δεν έχει σημασία.. 

Εμείς τους δίνουμε σημασία.. και δίνουμε σημασία σε πράγματα ανούσια. Και τα ουσιαστικά δεν τα κοιτάμε. Και όποιος τολμήσει να πει τα πράγματα διαφορετικά είναι παράλογος, τρελός..

Ε, λοιπόν δεν είμαι εγώ η τρελή.. όλοι οι υπόλοιποι είναι! 

Για μένα,έτσι όπως κοιτάζω εγώ τον κόσμο, σήμερα, Τώρα..όλοι οι υπόλοιποι είναι. Όλοι όσοι δεν τα βλέπουν αυτά είναι. Όσοι δεν κοιτάζουν μέσα στον εαυτό τους για να δουν, να δουν τι και ποιοι είναι..τι κάνουμε εδώ και αν κάποιος καταλήξει στο συμπέρασμα ότι απλά ζούμε και τίποτε άλλο γιατί δεν προσπαθούμε να ζήσουμε καλύτερα?

Σκέψεις..

Όταν ηρεμείς..είναι λες και τότε αρχίζεις να "βλέπεις"..

Αυτές τις μέρες του καλοκαιριού "είδα"..

Είδα καθαρά ότι δεν μου αρέσει καθόλου ο τρόπος που ζω..κ είδα ένα-δύο πιθανά σενάρια για να τον αλλάξω..

Είδα με όλες τις λεπτομέρειες…

Είδα το περιβάλλον, τη θάλασσα απ’το μπαλκόνι..

Είδα εμένα χαμογελαστή, ξέγνοιαστη, ήρεμη, γαλήνια..

Είδα όμως καθαρά και τον φόβο μου.. Τον φόβο που προφανώς δείχνει το σύστημα των πεποιθήσεών μου. Δείχνει ότι ένα μέρος του είναι εδώ..Το σύστημα ακόμα ενεργεί πάνω μου..

Πόσο δύσκολο τελικά είναι να το καταργήσεις. Να καταργήσεις καθετί που σε μπλοκάρει να κάνεις άλματα..

ΜΟΝΟ γιατί στο λέει η καρδιά σου..

Αν μάθεις ν’ακούς, ν’ακολουθείς την καρδιά σου που μπορεί να σε πάει??

Μόνο στο μέρος που θα είσαι ευτυχισμένος την κάθε σου στιγμή..

Η καρδιά φέρνει την ισορροπία.. Το να μάθεις να την ακούς θεωρώ ότι φέρνει έκσταση…

Πόσο θάρρος και πίστη τελικά χρειάζεται ένα μεγάλο άλμα???

Ευχαριστώ για τον μικρό θησαυρό!

Έχω κρυμμένα τόσο καιρό κάτι διαμάντια των Portishead σαν το "Roads" και το "Over" που δυστυχώς ή μάλλον ευτυχώς (κάλλιο αργά..)πρόσφατα τα εκτίμησα...
Ευχαριστώ βρε...

I know....

Δεν μπορώ να το εξηγήσω..
Πώς γίνεται να συνυπάρχουν ταυτόχρονα τόσα συναισθήματα?? Πώς γίνεται να νιώθεις τόσο διαφορετικά συναισθήματα για το ίδιο άτομο?
Πώς γίνεται να θες να πονέσεις τον άλλον..και τελικά όταν το καταφέρνεις, μετά από τόσο θυμό, μετά από τόσα σενάρια φτιαγμένα στο άρρωστο μυαλό σου, να καταλήγεις να πονάς περισσότερο από αυτόν?? Είναι αυτό αγάπη? Μίσος??
"Όπως δίδαξε ο Φροϋντ πως δύο ένστικτα διαρρέουν τον ψυχισμό μας: το ένστικτο της ηδονής και το ένστικτο θανάτου. Όσοι έχουν ερωτευτεί βαθιά, ζοφερά όπως αξίζει να χαρακτηρίζει κανείς τούτη την ανάβαση στον Παράδεισο και την κάθοδο στον Άδη, θα έχουν αισθανθεί στο πετσί τους πως πουθενά αλλού όσο στον έρωτα δεν συναντώνται έτσι σφιχτοδεμένα και αδιαχώριστα τα δύο φροϋδικά ένστικτα".
" I know"...
P.

The air I breathe...

"No emotion, any more than a wave,
can long retain its own individual form.."

Henry Ward Beecher

ΛΟΓΙΚΗ vs ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

Όλοι οι άνθρωποι έχουν και λογική και συναίσθημα.. ναι.. ναι.. όλοι ΚΑΙ οι «τρελοί»!!
Το ότι ξεχωρίζουμε τόσο πολύ στις αντιδράσεις μας σε ένα γεγονός είναι γιατί το ποσοστό αυτών των δύο αλλάζει σε καθέναν από εμάς. Και πολύ περισσότερο ανάμεσα στα δύο φύλα.
Εγώ για παράδειγμα, (μου το έχουν πει και άλλοι) λειτουργώ περισσότερο με το συναίσθημα παρά με τη λογική. Σε ένα ποσοστό ας πούμε 70% - 30%. Με το παραμικρό συγκινούμαι, με το παραμικρό με πιάνουν κλάματα, με το παραμικρό λυπάμαι, στεναχωριέμαι κ.ο.κ.
Είναι ο τρόπος που μεγάλωσα? Είναι τι μου λείπει στη ζωή μου?? Ήταν έτσι οι πλανήτες μου την ώρα που γεννήθηκα??
Αν και ένας φίλος ισχυρίζεται ότι αυτό μπορείς και να το αλλάξεις. Να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου έτσι ώστε να αυξήσεις ή να μειώσεις τα ποσοστά, φτάνοντας κάποια στιγμή κοντά στο ιδανικό που είναι 50%-50%.. (Αν ξέρετε εσείς κανέναν άνθρωπο τέτοιον, να μου τον δείξετε και να μου δώσετε και τηλέφωνο για λεπτομέρειες και ιδιαίτερα..)!!
Θα ήθελα να το πετύχω και’ γω, απλά δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί… Aποδέχομαι και αγαπάω τον εαυτό μου όπως είναι, αλλά περιθώρια βελτίωσης υπάρχουν πάντα..(αυτό μπορώ να το επιβεβαιώσω ..το βίωσα) !!
Το πρόβλημά μου είναι άλλο… Όταν διαπιστώνεις αυτήν την πραγματικότητα (την ύπαρξη ή την ανυπαρξία κάποιων ποσοστών) τι ανθρώπους επιλέγεις να έχεις δίπλα σου?? Με ποσοστά ίδια, παραπλήσια ή άκρως αντίθετα από τα δικά σου??
Νομίζω ότι οι περισσότεροι άντρες έχουν το ποσοστό λογικής να κοιτά αφ’ υψηλού και περήφανα το αδύναμο συναίσθημα… !!
Είναι καλό πράγμα να υπερισχύει η λογική.. τουλάχιστον είναι καλό για τον εαυτό σου.
Εμείς οι γυναίκες έχουμε μεγαλώσει έτσι ώστε να μας οδηγεί το συναίσθημα..
Γι’αυτό και η λογική η δική μας (το δύστυχο 30% μου) είναι η λογική του παραλόγου.. για κάποιους!!
«Άντρες απ’τον Άρη, γυναίκες απ’την Αφροδίτη» καλά τα λέει ο κος Gray, απλά είναι δύσκολο μετά από τόσο πιπίλισμα του μυαλού να περάσεις στην πράξη.
Και αν τον αγαπάς τον πρίγκιπά σου….αλλά ίσως να θέλεις μια μικρή αύξηση στα ποσοστά ?? Ή μήπως υπάρχει η αλληλοσυμπλήρωση και η ισορροπία και απλά κανείς δεν το καταλαβαίνει ?? Ή μήπως όταν αρχίζεις να το ψάχνεις τόσο πολύ, χάνεται το παραμύθι με το άσπρο άλογο, τον πρίγκιπα και πρέπει να πάρεις τα μπογαλάκια σου και να πας σε άλλο….κάστρο?? Ή μήπως απλά για μια φορά πρέπει να υπερισχύσει η λογική και πρέπει να βγεις απ’το ροζ συννεφάκι σου και να συνειδητοποιήσεις ότι οι σχέσεις για να γίνουν ιδανικές χρειάζονται περισσότερη δουλειά απ’όσο μας έχουν αφήσει να πιστεύουμε??
Αφιερωμένο….

Αντίο..

Πόνεσε πολύ αυτό...