Τον γνώρισα σ’ένα φιλικό σπίτι.. Πολύ φιλικό, τόσο φιλικό που προσπαθούσαν να με πείσουν να μείνω και άλλο γιατί είχαν συνεννοηθεί να έρθει και αυτός.
Να το πω προξενιό??? Να το πω απόπειρα γνωριμίας δύο μπακουριών από ζεύγος παντρεμένων??? Να το πω το «κάτι» που πιάνει τους παντρεμένους που όταν έχουν φίλους singles πρέπει οπωσδήποτε να τους ζευγαρώσουν?? Διαλέξτε.. δεν ξέρω τι ήταν.. Εγώ ξέρω τι έπαθα..
Μόλις χτύπησε η πόρτα κάτι μου έσφιξε το στομάχι κι ας μην ήξερα τίποτα.. Ήξερα τη φιλενάδα μου (πότε θα σε πιάσω στα χέρια μου δεν ξέρω..)!! Και φυσικά με έστειλαν να την ανοίξω.. Και την άνοιξα.. Στεκόταν εκεί, με το κράνος στο χέρι, ψηλός, καστανός σκούρος (για να μην πω μελαχρινός) με λίγες διάσπαρτες άσπρες τρίχες, ίσα ίσα να τονίζουν το ότι ήταν άνω των πρώτων –άντα. Το πρόσωπό του πολύ γλυκό, σχεδόν baby face εκτός από τις πολύ γοητευτικές γωνίες που του έδιναν ένα στυλ matso. Και το άρωμά του μεθυστικό. Δηλαδή άνοιξα την πόρτα και αντίκρισα τον τέλειο άντρα που όλες λίγο πολύ έχουμε στο μυαλό μας.
Όχι δεν είμαι cosmogirl (why not??) και όχι δεν πιστεύω στον κεραυνοβόλο έρωτα της πρώτης ματιάς (ούτε της δεύτερης, ούτε της τρίτης). Πιστεύω στην χημεία των ανθρώπων και αυτή με έκανε να κρατάω τον άνθρωπο τόση ώρα στην πόρτα (αχ βρε Ζαμπούνη εσύ τα λες ποιος σε ακούει??)!
Η συνέχεια σχεδόν κλασσική. Καθίσαμε μαζί πάνω από δύο ώρες στο σπίτι των ανθρώπων, δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε τον διάλογο, σαν να μην ήταν κανείς γύρω. Φύγαμε. Και μετά από δύο μέρες τηλέφωνο, συνάντηση και δέσαμε!!
Συνέχισα με πλήρη επίγνωση του τι θα επακολουθούσε.. ότι κάποια στιγμή αυτό το baby face θα μου σπάει τα νεύρα, ότι κάποια στιγμή αυτό το χαμόγελο θα με βγάζει απ’τα ρούχα μου..
Έχουν περάσει πέντε μήνες από τότε. Και παρόλο που είμαστε ακόμα μεσ’ τις γλύκες, έχουν έρθει όντως στιγμές που μου σπάει τα νεύρα, όπως φαντάζομαι ότι θα έχει κάποιες ίδιες και αυτός.
Είμαστε τόσο διαφορετικοί, σχεδόν σε όλα και όμως ίσως να είναι αυτό που μας κάνει να είμαστε μαζί. Είμαι στη φάση που τον γνωρίζω ακόμα. Αν τα ελαττώματά του είναι τέτοια που να μπορώ να ζήσω με αυτά. Αν υπάρχουν στην καθημερινότητά μας μικρές στιγμές γέλιου και χαράς, γιατί έτσι έρχεται η ευτυχία. Αν τα θέλω μας ταιριάζουν. Αν αυτά που δεν θέλουμε είναι ίδια. Όπως φαντάζομαι κάνει και αυτός.
Σήμερα είμαστε λιγάκι τσακωμένοι.. Αλλά ακόμα και αν κλείνω το τηλέφωνο στεναχωρημένη, απογοητευμένη, προβληματισμένη.. δεν σταματάω να χαμογελάω στη σκέψη του!!
Φρικάρω με την ιδέα της δέσμευσης και ας μην του το έχω πει ποτέ.
Με τρομάζει η ιδέα του για πάντα και ας μην του το έχω πει ποτέ.
Με τρομάζει το ενδεχόμενο να αφεθώ και να καταλήξω πληγωμένη και ας μην του το έχω πει ποτέ.
Όμως μου αρέσει τόσο το τώρα που δεν μπορώ να μην το ρισκάρω …
Είμαι ερωτευμένη και κάποιες στιγμές νιώθω ότι τον αγαπάω.. κι ας μην του το έχω πει ποτέ.
Για να σου αποδείξω φιλενάδα μου ότι ναι είναι δύσκολο να τα βγάλεις από μέσα σου, πόσο μάλλον να τα βγάλεις στο «κλαρί» για τα μάτια όλων των περαστικών από αυτό το blogaki...και ας πέσουν και τα δικά του κάποια στιγμή..
Αλλά είναι ανακούφιση.. έτσι ακριβώς όπως είναι και ο φτερωτός θεός..
