19,30/7 ????

Είχα δει ένα όνειρο τον Απρίλιο..
Είχα δει λοιπόν ότι ήταν 19 Ιουλίου, ήμουν χαρούμενη χωρίς να ξέρω το γιατί και περίμενα αγωνιωδώς την 30η Ιουλίου..
Δεν μπόρεσα να καταλάβω τίποτα και με έπρηξαν και όλοι να τρέξω να αγοράσω λαχεία, να παίξω τυχερά παιχνίδια με αυτούς τους αριθμούς κ.λ.π.
Δεν έκανα τίποτα. (Λες να πέταξα την τύχη μου απ'το παράθυρο..??)
Ήρθε λοιπόν η 19η και το μόνο συγκλονιστικό που συνέβη ήταν η επίσκεψη ενός γνωστού - φίλου απ΄το πουθενά. Απλά περνούσε (εγώ βρίσκομαι στην άκρη του πουθενά..) και κάθησε για έναν καφέ. Του είπα για το όνειρο και γέλαγε...Εκτός ότι ο Ν. ήρθε την 19η out of the blue..την 30η κυρίες και κύριοι έχει γενέθλια! Μου είπε επίσης ότι κάποια στιγμή τον Απρίλη ήταν κάπου και συζητούσαν για διακοπές και έλεγε ότι εκείνη την εποχή (δηλαδή γύρω στα γενέθλιά του) θα βρίσκεται προς τα μέρη μου και τί καλά που θα ερχόταν να με δει....!!
Και πες ότι σήμαινε αυτό το όνειρο μου..γιατί να το δω?? Σιγά το πράγμα..Εδώ δεν βλέπω όνειρα για κοντινούς μου ανθρώπους, είδα για το πότε θα με επισκεπτόταν ο Ν. και πότε έχει γενέθλια??
Τί να πεις??
Απλά θα περιμένω και την 30η...(λες να πάρω και ένα λαχείο??)

"ΤΥΨΕΙΣ"

Δουλειά - φιλία! Πώς γίνεται να μην τα μπερδέψεις..
Έχω λοιπόν εδώ, μακριά από την ασφάλεια του σπιτιού μου και των δικών μου ανθρώπων, έναν φίλο (δόξα το Θεό υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι που σε κάνουν να νιώθεις όμορφα έστω και μακριά από το "καβούκι" σου!).
Τον γνώρισα λοιπόν σαν επαγγελματικό συνεργάτη. Με τον καιρό και μετά από πολλούς καφέδες, ποτά, μπάνια, γλέντια, μικρές αποδράσεις κ.α. η σχέση μας εξελίχθηκε σε μια πολύ καλή φιλία. Όπως και να το κάνεις, ακόμα και για τα επαγγελματικά με έναν φίλο μιλάς αλλιώς. Προσπαθείς να θέσεις κάποια όρια για να κρατήσεις μια ισορροπία μεταξύ των δύο σχέσεων, αλλά είναι δύσκολο. Δύσκολο όχι ακατόρθωτο!
Χθες λοιπόν, δοκιμάστηκε (κατά κάποιο τρόπο) η ελαστικότητα αυτής της γραμμούλας που διαχωρίζει τα επαγγελματικά με τα προσωπικά. Εγώ ήθελα κάτι άμεσα και το ζήτησα, χωρίς να ξέρω ότι τον πιέζω υπερβολικά, αυτός θεώρησε ότι ως φίλη μπορώ να δείξω κατανόηση και να κάνω υπομονή και....κουλουβάχατα (άσχετο αλλά τι λέξη και αυτή??) Είχαμε έτσι τον πρώτο μας καβγά. Όχι μεγάλο γιατί είμαστε και οι δύο άνθρωποι με "λίγα λόγια" αλλά αυτά τα λίγα, επειδή ξέρουμε πλέον καλά ο ένας τον άλλον, χτυπάνε εκεί που πονάνε.
Έκλεισα το τηλέφωνο τσαντισμένη και αυτός το ίδιο. Λίγες ώρες μετά χτύπησε το κινητό μου.
- Σε στεναχώρησα και νιώθω τύψεις. Συγνώμη.
Τύψεις. Συναίσθημα βαθύ. Όπως λέει και κάποιος σοφός (του κοινωνικού μου περίγυρου όχι ο Πλάτων) Συναίσθημα αγάπης. Για να νιώσεις τύψεις πρέπει να υπάρχει αγάπη. Όταν αγαπάς κάποιον και σε νοιάζει μπορείς και να νιώσεις τύψεις. Αν δεν σε ενδιαφέρει..κενό!
Έτσι λοιπόν μετά τον μικρό καβγά μας και τις "τύψεις" του, συνειδητοποίησα πόσο πολύ μ'αγαπάει και με νοιάζεται! Και εγώ το ίδιο φιλενάδε!!
(Και βέβαια κάναμε μια κουβεντούλα και θέσαμε νέες βάσεις στον τρόπο επικοινωνίας μας όταν αφορά δουλειά.)
:)

Διακοπτάκι??

Ένα από τα ελαττώματά μου είναι, δυστυχώς για μένα και για τον περίγυρό μου, ότι είμαι κυκλοθυμική!!
Αλλάζω διάθεση γρηγορότερα απ'όσο αλλάζω (όχι χρώμα μαλλιών..ούτε πουκάμισα..ούτε άντρες..) σκέψεις στο μυαλό μου.
Δεν το κάνω επίτηδες..απλά γίνεται. Και όχι ότι δεν έχω προσπαθήσει να το αλλάξω και ακόμα προσπαθώ. Το κακό είναι ότι δεν καταφέρνω πολλά, τουλάχιστον όχι πάντα.
Σήμερα λοιπόν είναι μια από αυτές τις μέρες...που ξυπνάς το πρωί..σκέφτεσαι τη μέρα σου..χαμογελάς..πίνεις τον καφέ και μετά...τσουυυυυυπ το κατσούφιασμα. Από όσο έχω ψάξει να δω τί φταίει, μάλλον είναι κάποιες σκέψεις οι οποίες γίνονται με ταχύτητα αστραπής, που δεν προλαβαίνω ούτε να τις πάρω χαμπάρι!! Ναι δυσάρεστες σκέψεις!
Κατσούφιασμα λοιπόν και καμιά απάντηση στην ερώτηση.."Τί έχεις βρε σήμερα??" Τίποτα. Δηλαδή όχι τίποτα, κάτι..αλλά δεν ξέρω τί. Μα είναι αυτή απάντηση να δώσεις?? Σκας ένα χαμογελάκι..όσο βγαίνει τέλος πάντων...και αποφεύγεις διακριτικά τις τυχόν αναλύσεις!!
Ευτυχώς που υπάρχεις και εσύ blogaκι μου..που δεν ρωτάς τίποτα, όπως και να είμαι ότι και αν έχω εσύ εδώ..
βράχος!!
Αν έχει ήδη ανακαλυφθεί διακοπτάκι ειδικό στον εγκέφαλο ή που να προσαρμόζεται κάπως για τέτοια χρήση (on = smile without thinking, off= do whatever you want)..ας με ενημερώσει και μένα κάποιος!!(γιατί ως γνωστόν δεν τα πάω και καλά με την νέα τεχνολογία...φαίνεται άλλωστε και από το blog μου..σκέτο ροζ χωρίς τίποτα να το στολίζει..sorry blogaki!)

Αθήνα?? Ευχαριστώ δεν θα πάρω....

Ναι όντως σε ξέχασα καλό μου blog...
Δηλαδή για να σου πω και την αλήθεια..να σε ξεχάσω δεν γίνεται, απλά σε παραμέλησα για λίγο (έως αρκετό) καιρό!! Και δυστυχώς δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι αυτό δεν θα ξαναγίνει..(τουλάχιστον είμαι ειλικρινής!!)
Ήρθα και πάλι στη θερινή μου κατοικία (αρκετό καιρό τώρα) και για άλλη μια φορά συνειδητοποιήσα την ομορφιά της. Την ηρεμία και την γαλήνη.
Θα ανατρέξω στις "σελίδες" σου bloggaki μου για να θυμηθώ τί σου είχα γράψει πριν από ένα χρόνο!!
Πάντως φέτος, όλα μου φαίνονται αλλιώς.. Πιο ήρεμα, χωρίς άγχος και φοβίες..αλλιώς!! Να φταίει το ότι μεγαλώνω..να φταίει ότι πλέον το μέρος το θεωρώ δεύτερο χωριό μου, δεύτερο σπίτι μου..?? Τους γνωστούς και φίλους δικούς μου ανθρώπους..Πάντως το χαμογελάκι το έχω. Ναι bloggaki μου το έχω!! Μπορεί να συμβαίνουν διάφορα δυσάρεστα, αλλά...έτσι είναι η ζωή!!
Γεμίζει το φεγγάρι αυτές τις μέρες. Χθες βράδυ βγήκα στην αυλή, ποτάκι και φεγγαράκι με πορτοκαλοκόκκινο κύκλο γύρω του και μερικά γλυκά συννεφάκια, ίσα ίσα για να κάνουν την εικόνα ομορφότερη. Μουσικούλα από αγαπημένο φίλο, με στίχους σαν ...
"Μπορεί και όλα να φτιάξουνε μπορεί
μπορεί να φύγει η νύχτα και η σιωπή
μια όμορφη ανατολή να ξαναρθεί..."
Είναι δυνατόν bloggaki μου, με όλα αυτά να μην χαμογελώ??

Και για όποιον ενδιαφέρεται...
Δεν ξεχνώ...απλά ζω για λίγο στην δική μου Πανσέληνη Χώρα!!

Ποτέ δεν είναι αργά..

Όταν τελείωνα την Γ' Λυκείου, σαν παιδί και΄γω ονειρευόμουν την 5ημερη..(ναι δεν ήθελα άλλο διάβασμα!!) Εγώ και όλοι οι συμμαθητές μου! Παίρναμε προσφορές από γραφεία, συζητούσαμε σε πηγαδάκια, κάναμε...όνειρα. Που παρέμειναν όνειρα..μέσα σε άσπρα συννεφάκια!! Γιατί?? Ένα ωραίο πρωϊνό, η διευθύντρια του σχολείου, μας ανακοίνωσε ότι λόγω γεγονότων που είχαν συμβεί στης προηγούμενης χρονιάς την εκδρομή, δεν δέχονταν κανείς να μας συνοδεύσει!! Απογοήτευση..
Έτσι λοιπόν η σχολική 5ημερη... ένα μεγάλο μου απωθημένο!!
Μερικά..(τί μερικά) αρκετά χρόνια αργότερα, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε δηλαδή, ένα σωματείο οργάνωσε μια εκδρομή, στην οποία και δήλωσα συμμετοχή. Η ξαδέρφη Ελένη (γνωστή για την ανοιχτή αγκαλιά της) μαζί, η οποία είναι καθηγήτρια, κάτι άλλοι φίλοι και αρκετοί άγνωστοι (για μένα τουλάχιστον). Προορισμός : Κρήτη - Χανιά. Το γραφείο που ανέλαβε την εκδρομή, το έχει ένας γνωστός (από τους πιο αξιόλογους άντρες που γνωρίζω..κρίμα παντρεύτηκε πρόσφατα..) ο οποίος διοργανώνει και εκδρομες (5ημερες) για διάφορα σχολεία.
Όταν ξεκινήσαμε, δεν το σκέφτηκα καθόλου..ούτε καν μου πέρασε από το μυαλό!
Όταν φτάσαμε και μπήκαμε το πούλμαν, συνειδητοποίησα ότι οι περισσότεροι ήταν ...καθηγητές!
Όταν δε φτάσαμε στο ξενοδοχείο..το όνειρό μου άρχισε να γίνεται πραγματικότητα! Στο ξενοδοχείο υπήρχαν 3 σχολεία, κάτι που για κάποιους ήταν εκνευριστικό, για μένα ήταν..χαρά. Βρισκόμουν συνέχεια ανάμεσα σε μαθητές-καθηγητές-οδηγούς πούλμαν- συνοδούς!!
Όταν έθεσα στην παρέα το παράπονο - απωθημένο μου, φρόντισαν όλοι να με κάνουν να αισθανθώ λες και όντως είχα πάει την πολυπόθητη 5ημερη..
Το πρωί βόλτες, το μεσημέρι φαγητό και πολλές.."ρακές", το απόγευμα στο ξενοδοχείο ελεύθερο χρόνο (από δωμάτιο σε δωμάτιο και στην πισίνα με όλα τα ... παρελκόμενα) και το βράδυ τρελό clubbing και ξενύχτι.
Ύπνος σχεδόν καθόλου, καζούρα πολύ (με πείραζαν συνέχεια γιατί ήμουν η μόνη "μαθήτριά" τους).
Την Κυριακή δε που ήταν να φύγουμε βγήκε και ένα απαγορευτικό..μούρλια.
Βέβαια όσο λάτρεψα τον Ποσειδώνα εκείνο το απόγευμα, άλλο τόσο τον μίσησα την Δευτέρα το βράδυ (ακόμα κουνιέμαι..)!
Τώρα πια λοιπόν όταν θα με ρωτάνε που πήγα 5ημερη...θα απαντώ:
ΚΡΗΤΗ -ΧΑΝΙΑ ποτέ δεν είναι αργά... (ατάκα που έμεινε)!

To be a "mom" or not to be.....????

Γνώρισα την προηγούμενη βδομάδα μια γυναίκα, δεν ξέρω ακριβώς την ηλικία της αλλά θα πρέπει να είναι πάνω από 55! Γνώρισα...όχι ακριβώς, ξέρετε η καλύτερη φίλη της φίλης της μαμάς της φίλης μου!!
Τυχαία άκουσα να περιγράφει πώς έντυνε ένα μωράκι και τί του φορούσε.. Θεώρησα ότι θα είχε εγγονάκι.
Δεν ήταν έτσι όμως. Λίγο αργότερα που πιάσαμε την κουβέντα, μου είπε ότι το μωράκι ήταν δικό της. Ήταν μαμά! Η μαμά ενός μωρού 15 μηνών! Η μαμά ενός μωρού 15 μηνών, που όταν μιλούσε για το παιδί της, έλαμπε ολόκληρη!!
Για την ιστορία λοιπόν, η κυρία Σ. δεν είναι παντρεμένη. Είχε μια μακροχρόνια σχέση, κατά τα λεγόμενά της ευτυχισμένη, μέχρι που ανακάλυψε (μετά τον θάνατο του "υπέροχου" αυτού ανθρώπου) ότι αυτός, ο άνθρωπος αυτός(like the song..remember??)..ήταν παντρεμένος!! Αναρρωτήθηκα και εγώ πώς δεν μπόρεσε να καταλάβει κάτι τέτοιο και μάλιστα σε τόσο μεγάλο διάστημα. Αλλά δεν είναι εκεί το point! Αφού έκλαψε, χτυπήθηκε κ.λ.π. (ότι μπορεί να κάνει κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις) αποφάσισε να κάνει παιδί. Και ναι λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης στο αντρικό φύλο, πήγε σε τράπεζα σπέρματος! Και μετά από αρκετές προσπάθειες, έμεινε έγκυος και έκανε ένα υπέροχο μωράκι!
Μπήκα στο τρυπάκι να σκεφτώ όλα τα αρνητικά αυτής της κατάστασης. Όχι για να κρίνω, απλά για να καταλάβω. Τί θα του πεί όταν μεγαλώσει, μπορεί να το μεγαλώσει μόνη της, η διαφορά της ηλικίας είναι μεγάλη και άλλα τέτοια ..Μπορεί να το έκανε για λάθος λόγους. Μπορεί για ένα πείσμα της ή για την μοναξιά ή απλά για το μητρικό ένστικτο. Μπορεί..μπορεί..μπορεί..
Όσο και να το αναλύσει κανείς, θα βρει χιλιάδες λόγους που δεν έπρεπε να κάνει αυτό το μωράκι σε αυτή την ηλικία και σε αυτή τη στιγμή της ζωής της.
Αυτό που εγώ θαυμάζω και που μου έκανε εντύπωση, είναι η δύναμή της, η αγάπη που δείχνει για το παιδί της και όλα αυτά τα συναισθήματα που μπόρεσε να ξανανιώσει.
Το ξέρω, όλες οι μητέρες του κόσμου, όταν μιλούν για τα παιδιά τους λάμπουν..απλά αυτή λίγο παραπάνω και λίγο διαφορετικά!! Και ότι και να λέει ο περίγυρος, η κοινωνία, ο κόσμος όλος, πιστεύω ότι αυτό το παιδί θα μεγαλώσει με πολύ πολύ πολύ αγάπη!!
Σήμερα, που πήγα και την ξαναείδα, είχα πάρει ένα δωράκι για τον μικρό. Συγκινήθηκε όταν της είπα ότι το έκανα μόνο και μόνο γι'αυτό που είδα εγώ, όταν μίλαγε για τον μικρό της!! Χάρηκε που κάποιος, είδε κάτι παραπάνω!!

Μακάρι όταν μεγαλώσει..να γίνει και αυτός ένας blogger και να γράφει "Σε τί κόσμο ρε mother με έφερες να ζήσω!!" σαν τον Αρκούδο... Τουλάχιστον αυτός να εννοεί κάτι καλύτερο..

Και για να συνεχίσω τη γκρίνια μου...

Με εκνευρίζει αφάνταστα όταν συναντώ-συνομιλώ με ανθρώπους (ο Θεός να τους κάνει) (και ναι για άντρες μιλάω βασικά!), που επειδή φοράω λίγο τακούνι ή φούστα ή είμαι βαμμένη ή έχω στήθος ή έχω κενό ανάμεσα απ'τα πόδια μου (συγνώμη κιόλας αλλά...) κοινώς επειδή είμαι γυναίκα, νομίζουν ότι έχουν να κάνουν μόνο με μια κούκλα.."Barbie" (και δεν είμαι και ξανθιά!) Το μυαλό τους κάνει ξαφνικά ένα κλικ και σχηματίζεται ανάμεσα σε λαμπόνια που αναβοσβήνουν η λέξη "Bimbo", "Χαζή" ή απλώς "Γκόμενα" που περιέχει (γι'αυτούς πάντα) όλα τα προαναφερόμενα..
Χθες λοιπόν ήρθα αντιμέτωπη με έναν τέτοιο ανεγκέφαλο! Πήγα το αυτοκίνητό μου για σέρβις..
Τί να κάνω το κακόμοιρο, δεν έχω κανέναν να με πηγαινοφέρνει, να μου φτιάχνει το αμάξι, να μου φτιάχνει καζανάκια, να αλλάζει λάμπες, να κάνει τις εξωτερικές δουλειές..τα κάνω όλα μόνη μου και όταν δεν μπορώ απευθύνομαι σε "ειδικούς". Έτσι έχω μάθει από μικρή! Και δεν με πειράζει καθόλου!
Εκεί λοιπόν ήταν ο "πρωτομάστορας" ο οποίος ούτε καν μπήκε στον κόπο να με ρωτήσει αν είχε κάποιο πρόβλημα το αμάξι μου, ούτε τί κάνω εγώ εκεί, ούτε τίποτα..μόνο πήρε τα κλειδιά απ'το χέρι μου και μου είπε να επιστρέψω σε 2 ώρες. Το κατάπια. Του είπα τι ακριβώς θέλω, τι πρόβλημα αντιμετώπιζε το αμάξι και ότι προτιμούσα να περιμένω εκεί..Η αντίδραση ήταν ένα "διακριτικότατο" σαρκαστικό γέλιο και μου απάντησε "Όπως θέλετε"..το κατάπια! Όπως κατάπια (όχι όλα, τις μπηχτές μου τις έριξα..ααααχχχ!!) αρκετά σεξουαλικά σχόλια, ματιές, κινήσεις, γελάκια κ.λ.π. που αλήθεια δεν ήταν καθόλου μα καθόλου κολακευτικά!!
Μετά από αρκετή ώρα, αρκετά υποτιμητικά βλέμματα και καναδύο καφέδες, τελειώσαν και μου ανακοινώσαν ότι έπρεπε να πληρώσω 245 euros..Κόλπος... Γιατί καλέ μου άνθρωπε...??????
"Τί να σας εξηγώ τώρα...αλλάξαμε κάποια πράγματα και μαζί με την εργασία κοστίζουν τόσα.." ήταν η απάντηση αυτού!!
Κάτσε βρε μεγάλε...μου ζητάς να πληρώσω τόσα λεφτά χωρίς να μου πεις τί στο καλό έκανες??
Εκεί δεν κατάπια...εκεί με έπιασε..ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε..
Και εντάξει είμαι λογικός άνθρωπος.., το παραδέχομαι ότι δεν είμαι μηχανικός αυτοκινήτων, όπως πιστεύω ότι δεν είναι κανείς από τους πελάτες σου, αλλιώς κανείς δεν θα ερχόταν σε εσένα. Άσχετη πάντως δεν είμαι.. Σαν οδηγός ξέρω μερικά πράγματα για το αυτοκίνητό μου, όπως οφείλω και όπως πιστεύω για τις περισσότερες γυναίκες οδηγούς πλέον.. (και ας γελάσουν πολλοί όταν το διαβάσουν αυτό)!!
Και όταν πάω να ανοίξω μια σχετική συζήτηση (τι συζήτηση.. να μάθω το λόγο που θα πλήρωνα τόσα λεφτά ήθελα το κακόμοιρο) ΑΠΑΙΤΩ ο συνομιλητής μου να μου το αναγνωρίσει ή τουλάχιστον να προσπαθήσει να το διαπιστώσει!!
Μετά από έναν εντονότατο διάλογο (για να μην τον πω καβγά) χαρτί και καλαμάρι μου τα είπανε..μου τα δείξανε..μου τα εξηγήσανε, μου είπανε τί να προσέξω και όχι δεν μου κάνανε κωλοτούμπες..
Μόλις έφυγα, να πω την αλήθεια μου, φοβήθηκα μην πάω και σκοτωθώ πουθενά, από το τί θα μου σέρνανε πισώπλατα..αλλά ευτυχώς τίποτα!!Σώα και αβλαβής!!
Μπορεί και να έχω άδικο, μπορεί να ήμουν υπερβολική...μπορεί και όχι!!
Και ναι βεβαίως και θα ξαναπάω εκεί..τώρα που "γνωριστήκαμε"??

Παλιοζωή, παλιόκοσμε και παλιοκενωνία.....

Τον τελευταίο καιρό..έχουν στραβώσει τα πάντα!! Τα "πάντα" μεγάλη κουβέντα..αλλά τέσπα τουλάχιστον τα περισσότερα!
Εκεί που είχε μπει η άνοιξη, που τίναζα τις ανθισμένες..αμυγδαλιές..έπεσε μια μούντζα από ψηλά..και άρχισε το τρέξιμο με δυσάρεστα!! Από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, από κηδεία σε μνημόσυνο και από Δημόσια υπηρεσία σε άλλη...Μπορείτε να φανταστείτε ψυχολογία!!
Έλεγα στον μπαμπά μου αν μπορώ να ξαναγίνω παιδί, να μην έχω δίπλωμα οδήγησης να τρέχω για τους άλλους, να μην ξέρω καλά τί σημαίνει θάνατος ώστε να χρειάζεται κάποιος να με προστατεύει από αυτά, να μην έχω δική μου δουλειά (μικροπράγματα μη νομίζετε..φτωχαδάκι είμαι.."ακόμα"!) ώστε να καταλαβαίνω τί τρέξιμο χρειάζεται και τί προβλήματα παρουσιάζονται και να μην έχω τα γνωστά πάρε-δώσε με Δημόσιες Υπηρεσίες, ώστε να μην χρειάζεται να "εκνευρίζομαι" - "συγχύζομαι" - "βρίζω" - "ανησυχώ" - "δεν μπορώ να βγάλω άκρη".. τόσο πολύ!!
Ναι το ξέρω, θα περάσει..ναι το ξέρω θα τα καταφέρω...ναι το ξέρω δεν πειράζει...και όλα αυτά, αλλά αυτό το δεν μπορώ και εγώ να χαρώ λίγο την άνοιξη, που είμαι μεσ'το άγχος και τη στεναχώρια..πολύ με ενοχλεί!!
Τώρα απλά ψάχνω να βρω αν η μούντζα δεν ήρθε τελικά από ψηλά, μα από κάπου εδώ κάτω, κάπου εδώ κοντά (με μισεί κανείς τόσο πολύ??) για να την ρίξω πίσω...

Cats!!

Ένας φίλος, γνωστός (sorry δεν μπορώ να του βάλω ταμπέλα..) είχε την καλοσύνη να μου ζητήσει να τον συνοδεύσω στην πρεμιέρα του, γνωστού πλέον σε όλους, μιούζικαλ "Cats" του Andrew Lloud Webber!! Φυσικά και με τίμησε ιδιαίτερα η πρόσκλησή του και φυσικά δέχτηκα!!
Να γράψω και εγώ, δεν θα την έλεγα κριτική, απλά μια φτωχή και ταπεινή γνώμη και όχι σαν ειδικός, σαν απλός άνθρωπος-θεατής της παράστασης!!
Για μένα η λέξη "μιούζικαλ" ήταν κάτι τελείως ξένο..(δεν είχα την τύχη ποτέ βρε παιδιά, τι να κάνω??) και όλοι μου έλεγαν.."θα βαρεθείς", "Αν δεν ξέρεις από μιούζικαλ..άσ'το" και άλλες τέτοιες στενοκεφαλιές (που προσβάλλω τον κοινωνικό μου κύκλο αυτή τη στιγμή,αλλά..)! Μου έφτανε που θα είχα την ευκαιρία να δω κάτι καινούργιο και να μπορέσω να σχηματίσω μια γνώμη, ΔΙΚΗ ΜΟΥ!!
Λοιπόν..εμένα η παράσταση μου φάνηκε καταπληκτική..φαντασμαγορική..μαγική!!
Παρόλο που το σκηνικό παραμένει στάσιμο καθόλη τη διάρκεια, δεν το θεώρησα καθόλου "βαρετό" όπως πολλοί, διπλανοί "συνθεατές"!! Τα κοστούμια ήταν εκπληκτικά και η χορογραφία εξαίσια, που όσο και αν κάποιοι τη χαρακτήρισαν ως "μάθημα αερόμπικ" δεν μπόρεσαν να τη μειώσουν. Έβγαζε όντως μια γατίσια κίνηση!! Μέχρι που κάποιες γάτες έρχονταν δίπλα σου, τραγουδούσαν και σου έκαναν νάζια..
Οι φωνές όλων (και βέβαια ξεχώριζαν κάποιων όπως αυτή της γάτας Γκριζαμπέλα που τραγούδησε το Memory) με άφησαν άναυδη..και αν σκεφτείς ότι υπάρχει ταυτόχρονη κίνηση, πώς αυτοί οι άνθρωποι προλαβαίνουν να ανασάνουν... Μαγικό!!
Δεν θα γράψω λεπτομέρειες , για να μην χαλάσω την εικόνα για κάποιους που θα πάνε να το δουν!
Υπήρχαν βέβαια και κάποιες αρνητικές λεπτομέρειες..
Όπως τα πολύ άβολα καθίσματα, η αρκετά μεγάλη καθυστέρηση έναρξης (βέβαια σε αυτό φταίει το κοινό που αποφάσισε να έρθει τελευταία στιγμή!)(και για να είμαι και ειλικρινής..και'γω 10'νωρίτερα πήγα..αλλά τουλάχιστον ΝΩΡΙΤΕΡΑ!!) οι κερκίδες που ήταν ...κάπως σαν ετοιμόρροπες, οι μικρές (σχετικά με τον χώρο) οθόνες για τους υπότιτλους και φυσικά ο κλασσικός χαμός αφού τελείωσε η παράσταση, να φύγουν όλοι πρώτοι, με την εξυπνάδα ως πιο γρήγοροι και μάγκες να δημιουργήσουν το γνωστό σε όλους μας ελληνικό μποτιλιάρισμα..!
Πάντως όσα κι αν ήταν τα αρνητικά...εμένα δεν με πτόησαν καθόλου..(λίγο πιάστηκα εντάξει..) το χαμόγελο ήταν κολλημένο στα χείλη μου για αρκετή ώρα!!
Για μένα άξιζε...μην το σκεφτείτε..αν υπάρχει η ευκαιρία να την αρπάξετε...
Νιάουυυυυ!!!!!!

Άνοιξη??

Λέτε να ήρθε?? Δεν ξέρω για εσάς..πάντως εμένα έτσι μου φαίνεται..
Ήλιος, αμυγδαλιές κ.λ.π. όλο το πακέτο!! Εγώ πάντως ξεσηκώνομαι..παίρνουν τα μυαλά μου αέρα, δεν μπορώ να τα μαζέψω με τίποτα και ούτε να μαζευτώ!! Και δυστυχώς εγώ τώρα πρέπει να τα κάνω αυτά.
Να μαζέψω και μυαλά και τον εαυτό μου ολόκληρο και να πιάσω δουλειά!!
Τί να κάνω..θα το παλέψω..
Περαστικά μου!!
Άντε βρε..χαρίζω σήμερα ανοιξιάτικα χαμόγελα και καλημέρες!!

Θεωρίες..

Τελικά..έχω ένα πολύ μεγάλο ελάττωμα..αναλύω τα πράγματα πάααααααρα πολύ! Τόσο πολύ που μερικές φορές χάνω την ουσία!!
Απ' την πολύ ανάλυση έχω βγάλει αρκετές θεωρίες..Θεωρίες που σε μια συζήτηση ακούγονται πολύ ωραίες.. που σε κάποιον φίλο σε μια δύσκολη στιγμή βοηθάνε..
Αλλά μόλις ανακάλυψα ότι εμένα δεν με βοηθάνε καθόλου..
Γιατί μια χαρά οι θεωρίες, αλλά στην πράξη τελικά αλλάζουν πολύ τα πράγματα!!
Περαστικά μου!!

Το ξέρω ότι ανυπομονείς να διαβάσεις κάτι για σένα...θα περιμένεις όμως...πολύ...;)

Να μας ζήσει!!!!

Μια απ'τις πολυαγαπημένες μου ξαδέρφες (που έχω ήδη πει ότι έχω πολλές..)μένει στην Πάτρα.
Εκεί άνοιξε το ιατρείο της, εκεί γνώρισε τον έρωτα της ζωής της, εκεί έφτιαξε το σπίτι της, εκεί παντρεύτηκε και εκεί γέννησε το πρώτο της παιδάκι!!! Τρίτη 2 Μαρτίου 2005!!! Έναν κορίτσαρο...μια κούκλα!!
Όταν το έμαθα, ήμουν κρεββατωμένη με μια ίωση (?) γαστρεντερίτιδας που κυκλοφορεί. Ένα στομάχι χάλι μαύρο, πυρετό που έφτασε 39,5 και εμένα να πατώ αλλού και αλλού να βρίσκομαι. Αυτό κράτησε περίπου μέχρι την Πέμπτη το βράδυ. Τότε μπόρεσα να χαρώ..Και άρχισε να τριβελίζει στο μυαλό μου η "έκπληξη"..
Παρασκευή άρχισα τα τηλέφωνα. "Μήπως να πηγαίναμε?" και "ελάτε" και "θα χαρεί πολύ" και "εγώ θα οδηγήσω..εγώ θα κουραστώ"!! Σάββατο ο καιρός χάλια, το αφήσαμε για Κυριακή.
Και Κυριακή πρωί πήραμε το αγαπημένο της τσουρέκι με σοκολάτα, λουλούδια με μπαλονάκια, κουκλάκια, μπλουζάκια και άλλα τέτοια διάφορα -άκια....και βουρρρ για Πάτρα!! Η μέρα υπέροχη, ηλιόλουστη με λίιιιγο αέρα. Η διαδρομή το ίδιο. Πράσινο με γαλάζιο!! Άνοιξε το μάτι μας. Τραγούδια, φωνές, χαρές, αστεία και φτάσαμε!! Δεν το ήξερε κανείς.. Χτυπάμε το κουδούνι και σοκ...η "συμπεθέρα" (πεθερά της) μόλις μας είδε..κοκκάλωσε! Μετά βούρκωσε και μετά έβαλε τα κλάμματα. Το ίδιο και η ξαδέρφη!! Φιλιά αγκαλιές και κλάμματα! Κλάμματα και από τη μικρή μας ανιψούδα..μια σταλίτσα ομορφιάς..μια κούκλα...μια γλύκα!! Μόνο μερικών ημερών και να προσπαθεί να καταλάβει τί γίνεται..γιατί την ξυπνάνε μεσημεριάτικα, γιατί η μαμά της και η γιαγιά της δεν ασχολούνται με αυτήν!!
Φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε, είπαμε ιστορίες, είδαμε φωτογραφίες και ήρθε η στιγμή να φύγουμε!
Και πάλι φιλιά, αγκαλιές και κλάμματα! Μέχρι να την ξαναδούμε θα έχει αλλάξει!! Άντε και καλό μας ταξίδι.
Γυρνώντας ο καιρός είχε αρχίσει να αλλάζει..κρύο!! Οι μισές κοιμόντουσαν οι λοιπές στον κόσμο τους..
και έτσι όπως οδηγούσα, βλέπω ταμπέλα Ξυλόκαστρο! Έστριψα.. Οι ξύπνιες άρχισαν να φωνάζουν πως είμαι τρελή..οι κοιμισμένες χαμπάρι!
Άφησα το αμάξι...κάναμε βολτίτσα στην παραλία και βρήκαμε ένα ωραιότατο καφέ να βλέπει θάλασσα!!
Καφεδάκι..πάλι βολτίτσα και πάλι στο δρόμο της επιστροφής!
"Περάσαμε πανέμορφα.." μου είπαν.
Τους τα χάλασα βέβαια λίγο, γιατί έβαλα να ακούσω τον αγώνα του Παναθηναϊκού στο ράδιο..
Τί να κάνουμε...δεν μπορούν όλα να είναι τέλεια!! (Πάντως νικήσαμε..χεχε!)

Το πιο γλυκό διάλειμμα της ζωής...η μουσική!!

Ώρες - ώρες κάνω σαν μικρό παιδί..

Αγόρασα 3 καινούργια cd και σχεδόν έτρεχα να γυρίσω σπίτι να τ'ακούσω!!

Λοιπόν πήρα..:

1. Άλκηστις Πρωτοψάλτη "Να σε βλέπω να γελάς"

Γράφει κάπου.. "Όσο υπάρχουν συναισθήματα θα γράφονται τραγούδια, όσο υπάρχουν τραγούδια η ψυχή θα επικοινωνεί και θα χαίρεται. Έτσι για να σας βλέπει να γελάτε πάντα.." Ωραιότατο!!

2. West life "...Allow us to be Frank" (τραγούδια Frank Sinatra κλπ.)

Με αυτό το cd κατάλαβα ότι μάλλον ζω σε λάθος εποχή! Αυτή η μουσική σε κάνει αμέσως να χαμογελάς (το τραγούδι που λατρεύω είναι το "Smile"δεν ξέρω όμως details..)! Τουλάχιστον έτσι λειτουργεί σε εμένα!

3. Δημήτρης Παπαδημητρίου - Παντελής Θαλασσινός "Έτσι ξαφνικά" από την σειρά του Mega. Η μελαγχολία η ίδια..

Βασικά αυτό το πήρα για ένα τραγούδι μόνο (είναι όμως όλο υπέροχο αν σου αρέσει η μουσική του Παπαδημητρίου) το "Ο κόσμος είναι ένα βουνό"!

Τους στίχους έχει γράψει ένας κύριος "Γιώργος Κορδέλλας". Ένας κύριος, λίγο παχουλούλης, ο οποίος μοιάζει πολύ με έναν Γυμνασιάρχη που είχα..στα νιάτα μου (?) Είναι εκπληκτικό πώς κάποιος μπορεί να χρησιμοποιεί λέξεις απλές, να εκφράζει αυτά που έχει στην ψυχή, στην καρδιά και στο μυαλό του..Ταλέντο!

Και με την κατάλληλη μελωδία και την μαγική φωνή (του Θαλασσινού) να δημιουργείται ένα τραγούδι..που εμένα με μαγεύει!!

Ο κόσμος είναι ένα βουνό

τα λόγια που πετούνε,

αντιλαλούνε στις πλαγιές

σε μας ξαναγυρνούνε.

Καλύτερα να μη μιλάς

κακές αν κάνεις σκέψεις

Μα αν συλλογάσαι όμορφα

είναι χρυσές οι λέξεις.

Ο κόσμος είναι ποταμός

και θάλασσα που αφρίζει

Άμα μολύνεις το νερό

πια δεν σε καθαρίζει.

Καλύτερα να μη μιλάς

αν δεν πολυκατέχεις

μα αν ξέρεις μην κρατάς κρυφό

τον θησαυρό που έχεις!

Συμπέρασμα...τα μουσικά μου ακούσματα είναι...αχταρμάς!

Κάνω σαν μικρό παιδί, γιατί αρχίζω να ανακαλύπτω (Finding..;) ) τρόπους που μου χαρίζουν μικρές-μικρές στιγμές ευτυχίας!! :)

Θα μας τρελάνουν....

"Να φοράτε τακούνια, γιατί ψηλώνουν και κάνουν τα οπίσθια να δείχνουν πιο ανορθωμένα.."
Μη φοράτε τακούνια, γιατί προκαλούν κυτταρίτιδα.
"Να βάφεστε για να τονίζετε τα καλά χαρακτηριστικά σας και να κρύβετε τα άσχημα"
Μη βάφεστε γιατί το δέρμα στο πρόσωπο γερνάει.
"Να χαμογελάτε και να βγάζετε τα συναισθήματά σας στο πρόσωπο, δείχνετε φυσική"
Μην κάνετε γκριμάτσες..κάνετε ρυτίδες.
"Να φοράτε φούστες, να δείχνετε sexy γιατί είστε.. θηλυκά"
Μην ντύνεστε προκλητικά, γιατί θα έχετε τα αντίθετα αποτελέσματα από τα επιθυμητά.
"Στην τσάντα σας να κουβαλάτε πάντα τα απαραίτητα για μια κοπέλα (!!)"
Μην κουβαλάτε βαριές τσάντες, γιατί κάνουν κακό στους ώμους και στη μέση.
"Όταν βγαίνετε για φαγητό μην τρώτε μόνο σαλάτα..δείχνετε κομπλεξική".
Μην τρώτε τα "πάντα"..περιττά κιλά και κυτταρίτιδα.
"Να κάνετε την πρώτη κίνηση με κάποιον, δείχνετε απελευθερωμένη"
Μην κάνετε την πρώτη κίνηση με κάποιον..δείχνετε λυσσασμένη.
"Να κάνετε ντους με κρύο νερό, κάνει το δέρμα σφριγηλό"
Μην κάνετε ντους με κρύο νερό, δημιουργεί γυναικολογικά προβλήματα.

Πρόσφατα άκουσα και το άλλο..
Εμείς οι γυναίκες πρέπει να προσέχουμε ΚΑΙ στον ύπνο..λόγω στήθους.
Μην κοιμάστε μπρούμυτα, γιατί σε λίγο καιρό ο ένας μαστός θα κοιτάζει ανατολή και ο άλλος δύση.
Όταν κοιμάστε στο πλάι, καλό θα ήταν να υπάρχει κάποιο μαλακό στήριγμα κάτω απ'τον μαστό που πιέζεται.. Να κοιμάστε μόνο ανάσκελα!!

Σιγά βρε παιδιά.....
ΓΥΝΑΙΚΑ είμαι..που σημαίνει ΑΝΘΡΩΠΟΣ, με ανθρώπινο σώμα, ανθρώπινες ανάγκες, ανθρώπινα συναισθήματα..
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΡΟΜΠΟΤ!!
Και αν σε λίγο καιρό με θεωρήσουν "ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ"..τί να κάνουμε..ας μη με "αγοράσουν"!!

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ (αχ!βαχ!)

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να νιώσω πάλι έτσι για έναν άνθρωπο. Για έναν άνθρωπο που, δυστυχώς, ανήκει στην κατηγορία "ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ"!

Με είχες ρωτήσει κάποτε, αν είχα θελήσει ποτέ κάποιον που δεν μπορούσα να έχω.. και γελάω. Γελάω ενώ σκέφτομαι την απάντηση που είχα δώσει.."'Οταν θέλω κάτι το διεκδικώ και όταν αυτό δεν μπορεί να γίνει το προσπερνώ". Γελάω γιατί τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτε από τα δύο. Δεν μπορώ να διεκδικήσω γιατί δεν μου το επιτρέπει ο εαυτός μου και δεν μπορώ να προσπεράσω γιατί δεν με αφήνει η καρδιά μου, το μυαλό μου. Είναι εκεί..κολλημένα και τα δύο! Και εγώ το παλεύω, μόνη μου. Παλεύω να μην σκέφτομαι. Μάλλον προσπαθώ να σκεφτώ όλα τα αρνητικά της κατάστασης (που υπάρχουν δεν λέω ψέμματα στον εαυτό μου), αλλά δεν βοηθάει καθόλου. Δυστυχώς!

Και το ξέρω. Το ξέρω ότι το μόνο που μου μένει να κάνω είναι να απομακρυνθώ. Να αρνηθώ. Να τα αρνηθώ όλα... Να σταματήσω κάθε είδους επικοινωνία. Κάθε τί που με κάνει να γελάω, να αγωνιώ, να ξυπνάω το πρωί χαμογελαστή. Κάθε τί που κάνει την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά! Κάθε τί που κάνει τα μάτια μου να βουρκώνουν όταν ακούω κάποιο τραγούδι "αγάπης"!

Δεν ξέρω αν είμαι τόσο δυνατή, ώστε να το κάνω πρώτη εγώ (γιατί κάποια στιγμή θα γίνει) θα το προσπαθήσω όμως.

Πώς μπορείς να βάλεις τη λογική να δουλέψει όταν σε κατακλύζουν μόνο συναισθήματα?

Πώς μπορείς να ακούσεις τα "μη" όταν όλα φωνάζουν "προχώρα και όπου βγει"?

Και ας ξέρεις ότι δεν θα βγει πουθενά..ας ξέρεις ότι αυτό που θα συμβεί είναι να πληγωθεί κάποιος και το πιθανότερο αυτός ο κάποιος να είναι ο ίδιος σου ο εαυτός!

Αξίζει?? Αξίζει το ταξίδι, με τη μικρή διάρκεια και τον συγκεκριμένο προορισμό και ας ξέρεις ότι έχεις μπει στον "Τιτανικό" τον ίδιο??

Και γελάω πάλι με κάτι που έλεγα παλιά..." Δεν έχει σημασία να τα έχεις όλα στον έρωτα. Η ουσία είναι να είσαι τυχερός ώστε να μπορείς να νιώσεις"!!

Και'γω τώρα νιώθω...

Νιώθω, αλλά δεν θυμόμουν πόσο πολύ πονάει....!!!!

(sos ...το forward!!)

Καμάκι....

Χθες ήμουν σχεδόν όλη τη μέρα στο αυτοκίνητο..από Μαρούσι Μεταμόρφωση, μετά Πειραιά, μετά Ν. Κόσμο και μετά πάλι Μαρούσι...κίνηση...χαμός!
Όπως ήμουν κολλημένη στην Κηφισίας, στο ράδιο βάζει U2 -With or without you- ομολογώ ότι πρέπει να εκνεύρισα πολύ τους γύρω μου από την ένταση που ανέβασα..τί να κάνω..στον κόσμο μου εγώ..και ξαφνικά γυρνάω και βλέπω δίπλα μου ένα αυτοκίνητο με έναν, ομολογώ πολύ εμφανίσιμο νεαρό, ο οποίος είχε χαζέψει..εμένα!! Χαμογελώ και φεύγω (άνοιξε και ο δρόμος..)!
Και έχω και ένα βασικό ελάττωμα με το αυτοκίνητο, τρέχω! Και μάλλον προκάλεσα τον νεαρό οπότε άρχισε να με κυνηγάει.. Στο ύψος του Χαλανδρίου βρίσκεται ξαφνικά πίσω μου, αναβοσβήνει τα φώτα και βγάζει δεξί φλας! Γελάω και βγάζω φλας αριστερό.. έρχεται δίπλα... με κινήσεις των χεριών μου ζήτησε να πάμε για καφέ (?) Τσου...απαντώ (πάλι με χέρια)! Please κάνει αυτός... τσου πάλι εγώ.. Χαμογελάει, χαμογελάω και κουνάμε τα χέρια για το αντίο!!
Μου ήρθε στο μυαλό το παλιό τραγούδι της Μάνου (?) "Καλή σου νύχτα φίλε μεσ'την αγκαλιά της.." (δεν ξέρω πως το λένε..αυτό με το κατσαριδάκι!!)
Βρε λες να ήταν ο άντρας της ζωής μου και 'γω να τον αρνήθηκα??...(χαχαχα)!!!

Ρίζες...

Η μητέρα μου ήταν απ΄τη Λάρισα! Τουλάχιστον έτσι νόμιζα..δηλαδή για να πω την αλήθεια μου, γεννήθηκε στη Λάρισα, αλλά οι γονείς της ήταν απ'το Αϊβαλί..
Μια φορά, παλιά πολύ παλιά, που μαγείρευα και ήταν και η θεία μου παρούσα (η μόνη αδερφή της μαμάς μου και γενικά η μόνη που έχει μείνει απ'το σόι) αναρωτήθηκα δυνατά πώς, μόνο εγώ απ'όλη την οικογένεια μαγειρεύω τόσο πικάντικα και με τόσα μπαχαρικά.. "Τα γονίδια τα μικρασιάτικα θα'ναι.." είπε γελώντας η Ντάντα (τη φώναζα έτσι από μικρή γιατί δεν μπορούσα να πω το Αλεξάνδρα..και της έμεινε!). Δυστυχώς δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία τότε..Κακώς..πολύ κακώς γιατί τότε θα μπορούσα να μάθω κάτι παραπάνω!
Τώρα η Ντάντα με την ηλικία που έχει και με τα τόσα απανωτά χτυπήματα της μοίρας.., τα έχει λίγο (εως πολύ) χαμένα και δεν θυμάται σχεδόν τίποτα!
Τα λίγα που μπόρεσα να μάθω ήταν ότι η γιαγιά μου ήταν απ'το Αϊβαλί και έφυγε το 1922 (αυτό συμπερασματικά και με συνειρμούς βγήκε..όχι που θα θυμόταν η Ντάντα χρονολογία..)! Πήγε απέναντι στην Μυτιλήνη και από εκεί κάτι μακρινές ξαδέρφες της, την πήραν..στη Λάρισα!
Διηγήθηκα στην αδερφή μου την μικρή μου ανακάλυψη και φτιάχνοντας τρελά σενάρια..σκεφτήκαμε να το ψάξουμε λίγο, μήπως και βρούμε κάτι..κάτι απ'το παρελθόν που να υπάρχει και στο παρόν!
Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα παραπάνω από απλές ερωτήσεις σε μπαμπά, φίλους και γνωστούς..
Και το μόνο που βγήκε στην επιφάνεια..ήταν ότι η γιαγιά μου είχε μια αδερφή. Μια αδερφή που πήγαν μαζί στη Μυτιλήνη, αλλά όχι στην Λάρισα.. Αλληλογραφούσαν για πολύ καιρό και μετά..χάθηκαν!(μα να χαθείς με την αδερφή σου??)
Οι φήμες .. έλεγαν ότι ερωτεύτηκε τρελά έναν Τούρκο και η συνέχεια..άγνωστη!
Πώς?Ποιον? Τον παντρεύτηκε?? Παιδιά έκαναν??
Ερωτήσεις..και χωρίς απαντήσεις.
Έμεινε μόνο το σενάριο, ότι κάπου πάνω στη γη, ίσως έχουμε κάποια μακρινά ξαδέρφια! Κάποιον που θα μπορούσε να ρίξει φως στην "ανακάλυψή" μου!
Όχι τίποτε άλλο.. δεν έχω και πολλά στοιχεία να πάω και στη Νικολούλη...!!!

Απουσία λόγω...

Απουσία λόγω.... καλά! Δεν έχω λόγο! Αδικαιολόγητη..
Απλά χωρίς όρεξη, με πολύ τρέξιμο και πολλά στραβά να συμβαίνουν!
Και είναι και η χρονιά του Ζυγού!! Φαντάσου!!
Αν είναι .... ας μου το δείξουν και μένα...ζυγουδάκι είμαι και εγώ το κακόμοιρο!!

Όταν έκλαψε ο Νίτσε..

"Τί θα συνέβαινε αν κάποιος δαίμονας σου έλεγε ότι αυτή τη ζωή - όπως τη ζεις τώρα και όπως την έχεις ζήσει στο παρελθόν- πρέπει να τη ζήσεις ξανά, αμέτρητες φορές? Και χωρίς να συμβαίνει τίποτα καινούργιο? Όπου κάθε πόνος και κάθε χαρά κι ότι ήταν άφατα μικρό ή μεγάλο στη ζωή σου, θα επιστρέφει σε'σενα, όλα στην ίδια διαδοχή και ακολουθία?? Φαντάσου την αιώνια κλεψύδρα της ύπαρξης ν'αναποδογυρίζει ξανά και ξανά και ξανά. Και κάθε φορά, αναποδογυρίζουμε κι εσύ και'γω, απλοί κόκκοι στη διαδικασία."

"Προτείνεις ότι κάθε πράξη που κάνω, κάθε πόνος που νιώθω, θα βιώνεται συνεχώς στην αιωνιότητα?"

"Ναι, η αιώνια επανάληψη σημαίνει ότι κάθε φορά που επιλέγεις μια πράξη θα την επιλέγεις αιώνια. Και ισχύει το ίδιο για κάθε πράξη που δεν κάνεις, κάθε εμποδισμένη σκέψη, κάθε επιλογή που απέφυγες. Και όλη η αβίωτη ζωή θα μένει να φουσκώνει μέσα σου, αβίωτη για όλη την αιωνιότητα. Κι η αδιόρατη φωνή της συνείδησής σου θα σου διαμαρτύρεται αιώνια.

Τη σιχαίνεσαι αυτή την ιδέα? Ή σ' αρέσει??"

"Τη σιχαίνομαι"

"Τότε ζήσε με τέτοιο τρόπο που να σου αρέσει η ιδέα..!!"

Αφιερωμένο ειδικά σε κάποιον...και γενικά σε όποιον το έχει ανάγκη!!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!

Επέστρεψα και΄γω και σιγά-σιγά μπαίνω στη ρουτίνα της Αθήνας (έχουμε βέβαια και τα Θεοφάνεια που γιορτάζει ο μπαμπακουλίνος μου και έχουμε τραπέζι, που σημαίνει..φαγητό και άλλο φαγητό! Από βδομάδα δίαιτα..καλά όχι δίαιτα απλά λίγη..εγκράτεια)!
Να γράψω λοιπόν ότι πέρασα υπέροχα, παρόλο που διαπίστωσα ότι για κάποιους, το δικό μου "υπέροχα" μεταφράζεται ως...βαρετά! " Μα είναι δυνατόν να είσαι τόσες μέρες κάπου και να μην πας πουθενά??Ούτε για ένα ποτό??" Είναι και μάλιστα είναι και πολύ ωραία!!Βρήκα και το πνεύμα που έψαχνα..
Ήμουν στο χωριό μου (ναι είμαι από χωριό η βλάχα και πολύ περήφανη!) μαζί με την μεγάλη μου οικογένεια θείους, θείες και αγαπημένα ξαδέρφια..Μεγάλο σόι, το καθημερινό μας τραπέζι έμοιαζε γιορτινό και λίγο κρασί παραπάνω το έκανε.. γλέντι!
Τζάκι, βιβλία, καφέδες, κρασοκατανύξεις (γιατί έχουμε και δικό μας κρασί..) ζυμωτό ψωμί (καψαλισμένο στο τζάκι..τί να πώ!), κουβεντούλα απλή, "κοινωνικά σχόλια", στιγμές τρελής χαζομάρας από αυτές που ο καθένας λέει ότι του κατέβει και το κάθετί μετατρέπεται σε αστείο, με το οποίο άλλες στιγμές μόνο γέλιο δεν θα προκαλούσε (cd = compact disk..στα ελληνικά συμπαγής δίσκος...όοοοοοχι..συμπαγής ντίσκος για να ταιριάζει..σι-ντι!! Χμμμ δεν γέλασε κανείς ε???)!
Εκεί με φωνάζουν "αγκαλίτσα".. και ήμουν στον παράδεισό μου..Όλο αγκαλιές, φιλιά, χαμόγελα και αγάπη...αγάπη...αγάπη (όσο και χαζορομαντική να δείχνω..)!!
Τι να το κάνω το έξω όταν έχω τόση αγάπη και τόση χαρά μαζεμένη σε ένα μικρό πέτρινο σπίτι?? Και με τζάκι! Και αν δεν είναι αυτό το "εορταστικό πνεύμα" τότε τί είναι???
Καλά μας μπήκε το 2005 καλά να μας συνεχίσει λοιπόν!

P.S. Μου έκανε εντύπωση ποσό πολύ βιαζόμουν να μπω και να δω τί έχει γραφτεί τις μέρες που έλειψα και σε πόσους ήθελα να γράψω τα χρόνια πολλά και τις ευχές μου!Περίεργο..να "νοιάζεσαι" για ανθρώπους σχεδόν άγνωστους για σένα..Ευχαριστώ για όλες τις ευχές και ανταποδίδω (ακόμα και αν έχω παραλείψει μερικούς)!