Ποτέ δεν είναι αργά..

Όταν τελείωνα την Γ' Λυκείου, σαν παιδί και΄γω ονειρευόμουν την 5ημερη..(ναι δεν ήθελα άλλο διάβασμα!!) Εγώ και όλοι οι συμμαθητές μου! Παίρναμε προσφορές από γραφεία, συζητούσαμε σε πηγαδάκια, κάναμε...όνειρα. Που παρέμειναν όνειρα..μέσα σε άσπρα συννεφάκια!! Γιατί?? Ένα ωραίο πρωϊνό, η διευθύντρια του σχολείου, μας ανακοίνωσε ότι λόγω γεγονότων που είχαν συμβεί στης προηγούμενης χρονιάς την εκδρομή, δεν δέχονταν κανείς να μας συνοδεύσει!! Απογοήτευση..
Έτσι λοιπόν η σχολική 5ημερη... ένα μεγάλο μου απωθημένο!!
Μερικά..(τί μερικά) αρκετά χρόνια αργότερα, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε δηλαδή, ένα σωματείο οργάνωσε μια εκδρομή, στην οποία και δήλωσα συμμετοχή. Η ξαδέρφη Ελένη (γνωστή για την ανοιχτή αγκαλιά της) μαζί, η οποία είναι καθηγήτρια, κάτι άλλοι φίλοι και αρκετοί άγνωστοι (για μένα τουλάχιστον). Προορισμός : Κρήτη - Χανιά. Το γραφείο που ανέλαβε την εκδρομή, το έχει ένας γνωστός (από τους πιο αξιόλογους άντρες που γνωρίζω..κρίμα παντρεύτηκε πρόσφατα..) ο οποίος διοργανώνει και εκδρομες (5ημερες) για διάφορα σχολεία.
Όταν ξεκινήσαμε, δεν το σκέφτηκα καθόλου..ούτε καν μου πέρασε από το μυαλό!
Όταν φτάσαμε και μπήκαμε το πούλμαν, συνειδητοποίησα ότι οι περισσότεροι ήταν ...καθηγητές!
Όταν δε φτάσαμε στο ξενοδοχείο..το όνειρό μου άρχισε να γίνεται πραγματικότητα! Στο ξενοδοχείο υπήρχαν 3 σχολεία, κάτι που για κάποιους ήταν εκνευριστικό, για μένα ήταν..χαρά. Βρισκόμουν συνέχεια ανάμεσα σε μαθητές-καθηγητές-οδηγούς πούλμαν- συνοδούς!!
Όταν έθεσα στην παρέα το παράπονο - απωθημένο μου, φρόντισαν όλοι να με κάνουν να αισθανθώ λες και όντως είχα πάει την πολυπόθητη 5ημερη..
Το πρωί βόλτες, το μεσημέρι φαγητό και πολλές.."ρακές", το απόγευμα στο ξενοδοχείο ελεύθερο χρόνο (από δωμάτιο σε δωμάτιο και στην πισίνα με όλα τα ... παρελκόμενα) και το βράδυ τρελό clubbing και ξενύχτι.
Ύπνος σχεδόν καθόλου, καζούρα πολύ (με πείραζαν συνέχεια γιατί ήμουν η μόνη "μαθήτριά" τους).
Την Κυριακή δε που ήταν να φύγουμε βγήκε και ένα απαγορευτικό..μούρλια.
Βέβαια όσο λάτρεψα τον Ποσειδώνα εκείνο το απόγευμα, άλλο τόσο τον μίσησα την Δευτέρα το βράδυ (ακόμα κουνιέμαι..)!
Τώρα πια λοιπόν όταν θα με ρωτάνε που πήγα 5ημερη...θα απαντώ:
ΚΡΗΤΗ -ΧΑΝΙΑ ποτέ δεν είναι αργά... (ατάκα που έμεινε)!

To be a "mom" or not to be.....????

Γνώρισα την προηγούμενη βδομάδα μια γυναίκα, δεν ξέρω ακριβώς την ηλικία της αλλά θα πρέπει να είναι πάνω από 55! Γνώρισα...όχι ακριβώς, ξέρετε η καλύτερη φίλη της φίλης της μαμάς της φίλης μου!!
Τυχαία άκουσα να περιγράφει πώς έντυνε ένα μωράκι και τί του φορούσε.. Θεώρησα ότι θα είχε εγγονάκι.
Δεν ήταν έτσι όμως. Λίγο αργότερα που πιάσαμε την κουβέντα, μου είπε ότι το μωράκι ήταν δικό της. Ήταν μαμά! Η μαμά ενός μωρού 15 μηνών! Η μαμά ενός μωρού 15 μηνών, που όταν μιλούσε για το παιδί της, έλαμπε ολόκληρη!!
Για την ιστορία λοιπόν, η κυρία Σ. δεν είναι παντρεμένη. Είχε μια μακροχρόνια σχέση, κατά τα λεγόμενά της ευτυχισμένη, μέχρι που ανακάλυψε (μετά τον θάνατο του "υπέροχου" αυτού ανθρώπου) ότι αυτός, ο άνθρωπος αυτός(like the song..remember??)..ήταν παντρεμένος!! Αναρρωτήθηκα και εγώ πώς δεν μπόρεσε να καταλάβει κάτι τέτοιο και μάλιστα σε τόσο μεγάλο διάστημα. Αλλά δεν είναι εκεί το point! Αφού έκλαψε, χτυπήθηκε κ.λ.π. (ότι μπορεί να κάνει κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις) αποφάσισε να κάνει παιδί. Και ναι λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης στο αντρικό φύλο, πήγε σε τράπεζα σπέρματος! Και μετά από αρκετές προσπάθειες, έμεινε έγκυος και έκανε ένα υπέροχο μωράκι!
Μπήκα στο τρυπάκι να σκεφτώ όλα τα αρνητικά αυτής της κατάστασης. Όχι για να κρίνω, απλά για να καταλάβω. Τί θα του πεί όταν μεγαλώσει, μπορεί να το μεγαλώσει μόνη της, η διαφορά της ηλικίας είναι μεγάλη και άλλα τέτοια ..Μπορεί να το έκανε για λάθος λόγους. Μπορεί για ένα πείσμα της ή για την μοναξιά ή απλά για το μητρικό ένστικτο. Μπορεί..μπορεί..μπορεί..
Όσο και να το αναλύσει κανείς, θα βρει χιλιάδες λόγους που δεν έπρεπε να κάνει αυτό το μωράκι σε αυτή την ηλικία και σε αυτή τη στιγμή της ζωής της.
Αυτό που εγώ θαυμάζω και που μου έκανε εντύπωση, είναι η δύναμή της, η αγάπη που δείχνει για το παιδί της και όλα αυτά τα συναισθήματα που μπόρεσε να ξανανιώσει.
Το ξέρω, όλες οι μητέρες του κόσμου, όταν μιλούν για τα παιδιά τους λάμπουν..απλά αυτή λίγο παραπάνω και λίγο διαφορετικά!! Και ότι και να λέει ο περίγυρος, η κοινωνία, ο κόσμος όλος, πιστεύω ότι αυτό το παιδί θα μεγαλώσει με πολύ πολύ πολύ αγάπη!!
Σήμερα, που πήγα και την ξαναείδα, είχα πάρει ένα δωράκι για τον μικρό. Συγκινήθηκε όταν της είπα ότι το έκανα μόνο και μόνο γι'αυτό που είδα εγώ, όταν μίλαγε για τον μικρό της!! Χάρηκε που κάποιος, είδε κάτι παραπάνω!!

Μακάρι όταν μεγαλώσει..να γίνει και αυτός ένας blogger και να γράφει "Σε τί κόσμο ρε mother με έφερες να ζήσω!!" σαν τον Αρκούδο... Τουλάχιστον αυτός να εννοεί κάτι καλύτερο..

Και για να συνεχίσω τη γκρίνια μου...

Με εκνευρίζει αφάνταστα όταν συναντώ-συνομιλώ με ανθρώπους (ο Θεός να τους κάνει) (και ναι για άντρες μιλάω βασικά!), που επειδή φοράω λίγο τακούνι ή φούστα ή είμαι βαμμένη ή έχω στήθος ή έχω κενό ανάμεσα απ'τα πόδια μου (συγνώμη κιόλας αλλά...) κοινώς επειδή είμαι γυναίκα, νομίζουν ότι έχουν να κάνουν μόνο με μια κούκλα.."Barbie" (και δεν είμαι και ξανθιά!) Το μυαλό τους κάνει ξαφνικά ένα κλικ και σχηματίζεται ανάμεσα σε λαμπόνια που αναβοσβήνουν η λέξη "Bimbo", "Χαζή" ή απλώς "Γκόμενα" που περιέχει (γι'αυτούς πάντα) όλα τα προαναφερόμενα..
Χθες λοιπόν ήρθα αντιμέτωπη με έναν τέτοιο ανεγκέφαλο! Πήγα το αυτοκίνητό μου για σέρβις..
Τί να κάνω το κακόμοιρο, δεν έχω κανέναν να με πηγαινοφέρνει, να μου φτιάχνει το αμάξι, να μου φτιάχνει καζανάκια, να αλλάζει λάμπες, να κάνει τις εξωτερικές δουλειές..τα κάνω όλα μόνη μου και όταν δεν μπορώ απευθύνομαι σε "ειδικούς". Έτσι έχω μάθει από μικρή! Και δεν με πειράζει καθόλου!
Εκεί λοιπόν ήταν ο "πρωτομάστορας" ο οποίος ούτε καν μπήκε στον κόπο να με ρωτήσει αν είχε κάποιο πρόβλημα το αμάξι μου, ούτε τί κάνω εγώ εκεί, ούτε τίποτα..μόνο πήρε τα κλειδιά απ'το χέρι μου και μου είπε να επιστρέψω σε 2 ώρες. Το κατάπια. Του είπα τι ακριβώς θέλω, τι πρόβλημα αντιμετώπιζε το αμάξι και ότι προτιμούσα να περιμένω εκεί..Η αντίδραση ήταν ένα "διακριτικότατο" σαρκαστικό γέλιο και μου απάντησε "Όπως θέλετε"..το κατάπια! Όπως κατάπια (όχι όλα, τις μπηχτές μου τις έριξα..ααααχχχ!!) αρκετά σεξουαλικά σχόλια, ματιές, κινήσεις, γελάκια κ.λ.π. που αλήθεια δεν ήταν καθόλου μα καθόλου κολακευτικά!!
Μετά από αρκετή ώρα, αρκετά υποτιμητικά βλέμματα και καναδύο καφέδες, τελειώσαν και μου ανακοινώσαν ότι έπρεπε να πληρώσω 245 euros..Κόλπος... Γιατί καλέ μου άνθρωπε...??????
"Τί να σας εξηγώ τώρα...αλλάξαμε κάποια πράγματα και μαζί με την εργασία κοστίζουν τόσα.." ήταν η απάντηση αυτού!!
Κάτσε βρε μεγάλε...μου ζητάς να πληρώσω τόσα λεφτά χωρίς να μου πεις τί στο καλό έκανες??
Εκεί δεν κατάπια...εκεί με έπιασε..ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε..
Και εντάξει είμαι λογικός άνθρωπος.., το παραδέχομαι ότι δεν είμαι μηχανικός αυτοκινήτων, όπως πιστεύω ότι δεν είναι κανείς από τους πελάτες σου, αλλιώς κανείς δεν θα ερχόταν σε εσένα. Άσχετη πάντως δεν είμαι.. Σαν οδηγός ξέρω μερικά πράγματα για το αυτοκίνητό μου, όπως οφείλω και όπως πιστεύω για τις περισσότερες γυναίκες οδηγούς πλέον.. (και ας γελάσουν πολλοί όταν το διαβάσουν αυτό)!!
Και όταν πάω να ανοίξω μια σχετική συζήτηση (τι συζήτηση.. να μάθω το λόγο που θα πλήρωνα τόσα λεφτά ήθελα το κακόμοιρο) ΑΠΑΙΤΩ ο συνομιλητής μου να μου το αναγνωρίσει ή τουλάχιστον να προσπαθήσει να το διαπιστώσει!!
Μετά από έναν εντονότατο διάλογο (για να μην τον πω καβγά) χαρτί και καλαμάρι μου τα είπανε..μου τα δείξανε..μου τα εξηγήσανε, μου είπανε τί να προσέξω και όχι δεν μου κάνανε κωλοτούμπες..
Μόλις έφυγα, να πω την αλήθεια μου, φοβήθηκα μην πάω και σκοτωθώ πουθενά, από το τί θα μου σέρνανε πισώπλατα..αλλά ευτυχώς τίποτα!!Σώα και αβλαβής!!
Μπορεί και να έχω άδικο, μπορεί να ήμουν υπερβολική...μπορεί και όχι!!
Και ναι βεβαίως και θα ξαναπάω εκεί..τώρα που "γνωριστήκαμε"??

Παλιοζωή, παλιόκοσμε και παλιοκενωνία.....

Τον τελευταίο καιρό..έχουν στραβώσει τα πάντα!! Τα "πάντα" μεγάλη κουβέντα..αλλά τέσπα τουλάχιστον τα περισσότερα!
Εκεί που είχε μπει η άνοιξη, που τίναζα τις ανθισμένες..αμυγδαλιές..έπεσε μια μούντζα από ψηλά..και άρχισε το τρέξιμο με δυσάρεστα!! Από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, από κηδεία σε μνημόσυνο και από Δημόσια υπηρεσία σε άλλη...Μπορείτε να φανταστείτε ψυχολογία!!
Έλεγα στον μπαμπά μου αν μπορώ να ξαναγίνω παιδί, να μην έχω δίπλωμα οδήγησης να τρέχω για τους άλλους, να μην ξέρω καλά τί σημαίνει θάνατος ώστε να χρειάζεται κάποιος να με προστατεύει από αυτά, να μην έχω δική μου δουλειά (μικροπράγματα μη νομίζετε..φτωχαδάκι είμαι.."ακόμα"!) ώστε να καταλαβαίνω τί τρέξιμο χρειάζεται και τί προβλήματα παρουσιάζονται και να μην έχω τα γνωστά πάρε-δώσε με Δημόσιες Υπηρεσίες, ώστε να μην χρειάζεται να "εκνευρίζομαι" - "συγχύζομαι" - "βρίζω" - "ανησυχώ" - "δεν μπορώ να βγάλω άκρη".. τόσο πολύ!!
Ναι το ξέρω, θα περάσει..ναι το ξέρω θα τα καταφέρω...ναι το ξέρω δεν πειράζει...και όλα αυτά, αλλά αυτό το δεν μπορώ και εγώ να χαρώ λίγο την άνοιξη, που είμαι μεσ'το άγχος και τη στεναχώρια..πολύ με ενοχλεί!!
Τώρα απλά ψάχνω να βρω αν η μούντζα δεν ήρθε τελικά από ψηλά, μα από κάπου εδώ κάτω, κάπου εδώ κοντά (με μισεί κανείς τόσο πολύ??) για να την ρίξω πίσω...