Παλιοζωή, παλιόκοσμε και παλιοκενωνία.....

Τον τελευταίο καιρό..έχουν στραβώσει τα πάντα!! Τα "πάντα" μεγάλη κουβέντα..αλλά τέσπα τουλάχιστον τα περισσότερα!
Εκεί που είχε μπει η άνοιξη, που τίναζα τις ανθισμένες..αμυγδαλιές..έπεσε μια μούντζα από ψηλά..και άρχισε το τρέξιμο με δυσάρεστα!! Από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, από κηδεία σε μνημόσυνο και από Δημόσια υπηρεσία σε άλλη...Μπορείτε να φανταστείτε ψυχολογία!!
Έλεγα στον μπαμπά μου αν μπορώ να ξαναγίνω παιδί, να μην έχω δίπλωμα οδήγησης να τρέχω για τους άλλους, να μην ξέρω καλά τί σημαίνει θάνατος ώστε να χρειάζεται κάποιος να με προστατεύει από αυτά, να μην έχω δική μου δουλειά (μικροπράγματα μη νομίζετε..φτωχαδάκι είμαι.."ακόμα"!) ώστε να καταλαβαίνω τί τρέξιμο χρειάζεται και τί προβλήματα παρουσιάζονται και να μην έχω τα γνωστά πάρε-δώσε με Δημόσιες Υπηρεσίες, ώστε να μην χρειάζεται να "εκνευρίζομαι" - "συγχύζομαι" - "βρίζω" - "ανησυχώ" - "δεν μπορώ να βγάλω άκρη".. τόσο πολύ!!
Ναι το ξέρω, θα περάσει..ναι το ξέρω θα τα καταφέρω...ναι το ξέρω δεν πειράζει...και όλα αυτά, αλλά αυτό το δεν μπορώ και εγώ να χαρώ λίγο την άνοιξη, που είμαι μεσ'το άγχος και τη στεναχώρια..πολύ με ενοχλεί!!
Τώρα απλά ψάχνω να βρω αν η μούντζα δεν ήρθε τελικά από ψηλά, μα από κάπου εδώ κάτω, κάπου εδώ κοντά (με μισεί κανείς τόσο πολύ??) για να την ρίξω πίσω...