"ΤΥΨΕΙΣ"

Δουλειά - φιλία! Πώς γίνεται να μην τα μπερδέψεις..
Έχω λοιπόν εδώ, μακριά από την ασφάλεια του σπιτιού μου και των δικών μου ανθρώπων, έναν φίλο (δόξα το Θεό υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι που σε κάνουν να νιώθεις όμορφα έστω και μακριά από το "καβούκι" σου!).
Τον γνώρισα λοιπόν σαν επαγγελματικό συνεργάτη. Με τον καιρό και μετά από πολλούς καφέδες, ποτά, μπάνια, γλέντια, μικρές αποδράσεις κ.α. η σχέση μας εξελίχθηκε σε μια πολύ καλή φιλία. Όπως και να το κάνεις, ακόμα και για τα επαγγελματικά με έναν φίλο μιλάς αλλιώς. Προσπαθείς να θέσεις κάποια όρια για να κρατήσεις μια ισορροπία μεταξύ των δύο σχέσεων, αλλά είναι δύσκολο. Δύσκολο όχι ακατόρθωτο!
Χθες λοιπόν, δοκιμάστηκε (κατά κάποιο τρόπο) η ελαστικότητα αυτής της γραμμούλας που διαχωρίζει τα επαγγελματικά με τα προσωπικά. Εγώ ήθελα κάτι άμεσα και το ζήτησα, χωρίς να ξέρω ότι τον πιέζω υπερβολικά, αυτός θεώρησε ότι ως φίλη μπορώ να δείξω κατανόηση και να κάνω υπομονή και....κουλουβάχατα (άσχετο αλλά τι λέξη και αυτή??) Είχαμε έτσι τον πρώτο μας καβγά. Όχι μεγάλο γιατί είμαστε και οι δύο άνθρωποι με "λίγα λόγια" αλλά αυτά τα λίγα, επειδή ξέρουμε πλέον καλά ο ένας τον άλλον, χτυπάνε εκεί που πονάνε.
Έκλεισα το τηλέφωνο τσαντισμένη και αυτός το ίδιο. Λίγες ώρες μετά χτύπησε το κινητό μου.
- Σε στεναχώρησα και νιώθω τύψεις. Συγνώμη.
Τύψεις. Συναίσθημα βαθύ. Όπως λέει και κάποιος σοφός (του κοινωνικού μου περίγυρου όχι ο Πλάτων) Συναίσθημα αγάπης. Για να νιώσεις τύψεις πρέπει να υπάρχει αγάπη. Όταν αγαπάς κάποιον και σε νοιάζει μπορείς και να νιώσεις τύψεις. Αν δεν σε ενδιαφέρει..κενό!
Έτσι λοιπόν μετά τον μικρό καβγά μας και τις "τύψεις" του, συνειδητοποίησα πόσο πολύ μ'αγαπάει και με νοιάζεται! Και εγώ το ίδιο φιλενάδε!!
(Και βέβαια κάναμε μια κουβεντούλα και θέσαμε νέες βάσεις στον τρόπο επικοινωνίας μας όταν αφορά δουλειά.)
:)