Φθινοπωρινή μελαγχολία..

Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός...
Ούτε που κατάλαβα πόσο καιρό είμαι εδώ... (και γκρίνιαζα κιόλας..)
Και τώρα.. τώρα ήρθε η...φθινοπωρινή μελαγχολία..Κοντεύει να τελειώσει ο Σεπτέμβρης και δυστυχώς έχουν ήδη τελειώσει οι "δικαιολογίες" μου για να μείνω λίιιιιιιιγο ακόμα!
Τα μαζεύω λοιπόν..τα μαζεύω με μια διάθεση σαν τη συννεφιά που έχει εδώ κάποιες στιγμούλες (που ίσως βοηθάει και λίγο..)για να γυρίσω πίσω στη μεγαλούπολη..
Ένας καλός φίλος το λέει απλά.."Η ομορφιά και η ασχήμια..τόσο απλό είναι".
Μια πανέμορφη βραδιά, καθόμουν με έναν φίλο για ποτάκι ... σπίτι..ήσυχα..και ξαφνικά (ναι τα ξαφνικά είναι τα πιο ωραία..) σηκωνόμαστε και..παίρνουμε τα βουνά! Σ'ένα καταπληκτικό εκκλησάκι χτισμένο πάνω σε έναν λόφο, με υπέροχη θέα.. Ομορφιά!
Μετά κατεβήκαμε στην παραλία, βρήκαμε κάτι πρόχειρο στο αμάξι και στρώσαμε για να κάτσουμε, το ποτάκι μας, τη μουσικούλα μας...Ομορφιά! Ένας ουρανός γεμάτος.. αστέρια, μια θάλασσα ήρεμη, τόσο όσο να την ακούς και να την μυρίζεις..Ομορφιά!..Και μετά, το φεγγάρι!Όχι δεν ήταν πανσέληνος..ήταν στα μισά του..αλλά τόσο φως..Ομορφιά! Από τις μαγικές βραδιές και τα μαγικά τοπία, που δεν χρειάζεται τίποτε άλλο για να σχηματιστεί στα χείλη ένα μεγάλο χαμόγελο και στην καρδιά μια γαλήνη και .. Ομορφιά!
Τελειώνω λοιπόν και εγώ τις "υποτιθέμενες" διακοπές μου...και γυρνάω στην "ασχήμια"!
Αλλά με τόση "ομορφιά" μέσα μου..που πιστεύω να φτάνει μέχρι να επιστρέψω..
Υ.Γ. Ευχαριστώ βρε ...φιλενάδε για την "ομορφιά"!!