Περπατώντας..

Βγήκα απ'το σπίτι σήμερα το πρωί, με το κλειδί του αυτοκινήτου μου στο χέρι. Βρήκα που το είχα παρκάρει και στάθηκα μπροστά του. Πρέπει να πέρασε κανά λεπτό, απ'τη μια κοιτώντάς το και απ'την άλλη κοιτώντας το δρόμο, τον έρημο δρόμο. Σε αυτό το λεπτό το μυαλουδάκι μου έτρεξε σε μια συζήτηση που είχα, σχετικά πρόσφατα, στην οποία παραδέχτηκα το πόσο πολύ φοβάμαι να περπατάω μόνη (όλες τις ώρες όχι μόνο βράδυ..μου έχουν τύχει πολλά..άλλο κεφάλαιο..μεγάλο..)Και το αποφάσισα "Θα πάω περπατώντας" και πήγα!
Στην αρχή "λίγο" φοβισμένη, με το κινητό στο χέρι δια παν ενδεχόμενο. Έκανα τις δουλειές μου..μετά πήρα θάρρος. Εκτός από τις δουλειές έκανα και μια μεγάλη βόλτα! Είναι ωραίο να περπατάς και να το απολαμβάνεις. Να μην παρασύρεσαι από τον ρυθμό των άλλων..των βιαστικών. Να περπατάς και να ρουφάς το κάθετί γύρω σου. Από τις παρεές μαθητών που έχουν κάνει κοπάνα απ'το σχολείο, με τα δυνατά γέλια τους και τα πειράγματά τους, τις ηλικιωμένες κυρίες που γκρινιάζουν μόνες για τα πλακόστρωτα του Αμαρουσίου (που δίκιο έχουν..)μέχρι το πράσινο που υπάρχει στο Μαρούσι (μμ..ειρωνίες!).
Και "τσουπ" χαμόγελο στο πρόσωπό μου καθώς περπατώ..
Δεν ξέρω πότε θα βρω πάλι το θάρρος..ελπίζω σύντομα!
Γιατί τελικά, κάτω από τον φόβο, ήταν ένας άκρως απολαυστικός περίπατος!

Υ.Γ. Ας σταματήσουν ορισμένες γυναίκες να φορούν κάπρι με ανοιχτά παπούτσια και με κοιλίτσες έξω..
Haallooooooooooo ήρθε ο χειμώωναααας (καλά..καλά..."σχεδόν")!!