Αναζήτηση χαράς....

Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που απλά σου βγάζουν κάτι, κάτι που σε προκαλεί να ανοίξεις την καρδιά σου και να πεις τον πόνο σου. Ένας από αυτούς είμαι και εγώ..Δεν ξέρω αν φταίω εγώ, η συμπεριφορά μου, τα μάτια μου,τα αυτιά μου, ο ώμος μου (ο δεξιός κυρίως είναι καλός για δάκρυα..), οι εμπειρίες μου, ο τρόπος που τους αντιμετωπίζω..δεν ξέρω. Πάντως οι περισσότεροι, φίλοι - γνωστοί-οικογένεια, μου λένε τον πόνο τους. Πόνο,παράπονα, ανασφάλειες, προβληματισμούς..όλα.. Ακούω..ξέρω να ακούω, αυτό μου λένε όλοι..Ακούω εντάξει, απλά θέλω να ακούσω και άλλα..Χαρούμενα!Το θέμα είναι ότι έχει περάσει κάμποσος καιρός που έχω ν'ακούσω κάποιον να μου λέει για τη χαρά του. Και πραγματικά χαίρομαι με τις χαρές των άλλων. Ιδίως με χαρά ανθρώπων που συμπαθώ, εκτιμώ και αγαπώ!
Μήπως τελικά υπάρχει περισσότερος "πόνος" (όχι τόσο με την δραματική έννοια..) στις ζωές μας από χαρές??? Ή απλά μόνο τα δυσάρεστα είναι για να μοιράζονται?? Μήπως αυτά που πονάνε, τα προβάλουμε παραπάνω απ'όσο πρέπει προς τα έξω?? Μήπως αυτά τραβάνε την προσοχή των άλλων?? Μήπως δεν χαιρόμαστε πια με τα απλά, καθημερινά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας?Μήπως έχουμε ξεχάσει να χαιρόμαστε?? Μήπως έπρεπε να γίνω ψυχολόγος?? Μήπως....ουφ..σταματάω με τα μήπως!
"Φίλος είναι αυτός που θα χαρεί πραγματικά με τη χαρά σου....αυτό είναι το πιο δύσκολο", έλεγε ένας παλιός καλός φίλος (απωθημένο, ήθελα να το γράψω!!)!

Έχετε κάτι χαρούμενο που σας έχει συμβεί να το μοιραστείτε μαζί μου???